Πρώιμη αποκατάσταση: Η αποκατάσταση του μαστού μπορεί να πραγματοποιηθεί μετά από μαστεκτομή ή ταυτόχρονα με τη μαστεκτομή. Με την αύξηση της έγκαιρης διάγνωσης στις διαγνώσεις καρκίνου του μαστού, οι εφαρμογές «άμεσης αναδόμησης» έχουν αρχίσει να αυξάνονται. Η επιλογή άμεσης αποκατάστασης, που πραγματοποιείται στο ίδιο χειρουργείο με τη μαστεκτομή, είναι πιο επιτυχημένη όσον αφορά τη μετεγχειρητική ψυχοκοινωνική προσαρμογή του ασθενούς και εξαλείφει την ανάγκη για ξεχωριστή επέμβαση για αποκατάσταση. Η άμεση αποκατάσταση μπορεί να είναι ευκολότερη για τον χειρουργό και τα αισθητικά αποτελέσματα είναι καλύτερα. Το μειονέκτημα είναι ότι η χειρουργική επέμβαση καρκίνου του μαστού και η χειρουργική αποκατάστασης χρειάζονται περισσότερο χρόνο μαζί και η περίοδος αποκατάστασης είναι μεγαλύτερη.
Καθυστερημένη αποκατάσταση: Με τη σύσταση του γενικού χειρουργού και του ογκολόγου ή επειδή ο ασθενής δεν το απαιτεί, είναι υπέρβαρος, καπνίζει, έχει υψηλή αρτηριακή πίεση και δεν μπορεί να ανεχθεί μεγάλο χρόνο επέμβασης, η αποκατάσταση του μαστού μπορεί να αναβληθεί για αργότερα μετά τη μαστεκτομή. Σε αυτή την περίπτωση, ορισμένοι ασθενείς μπορεί να επικεντρωθούν στη θεραπεία της πραγματικής νόσου του μαστού. Ίσως είναι πιο ενδεδειγμένο να προσδιοριστεί το ακριβές στάδιο της νόσου και να προγραμματιστεί η ακτινοθεραπεία, εάν είναι απαραίτητο, μαζί με τη χειρουργική επέμβαση για τον καρκίνο του μαστού. Σε αυτή την περίπτωση, η ανακατασκευή καθυστερεί για να αποφευχθούν οι παρενέργειες της ακτινοβολίας. Στη χώρα μας η αποκατάσταση του μαστού γίνεται συνήθως με αυτόν τον τρόπο σε μεταγενέστερη ημερομηνία ως ‘όψιμη’.
Η αποκατάσταση του μαστού πραγματοποιείται με προσθετικά μαστού και αυτογενή αποκατάσταση (με τον ίδιο τον ιστό του ασθενούς).
Προθέσεις στήθους σιλικόνης: Μπορεί να προτιμηθεί γιατί είναι ευκολότερο στη λειτουργία και είναι μια σχετικά ασφαλής επιλογή αποκατάστασης που δεν απαιτεί μεγάλο χειρουργικό χρόνο. Προτιμάται σε ασθενείς που δεν αντέχουν πολύωρη επέμβαση ή που δεν θέλουν να χειρουργηθεί άλλο μέρος του σώματός τους. Τα μειονεκτήματα αυτής της μεθόδου μπορούν να απαριθμηθούν ως ο κίνδυνος να μην δώσει καλά αποτελέσματα αισθητικά, ο κίνδυνος μόλυνσης, ο κίνδυνος νέκρωσης του δέρματος, ο κίνδυνος σχηματισμού κάψουλας, η ολίσθηση και η ασυμμετρία. Αυτός ο κίνδυνος είναι υψηλότερος σε ασθενείς που υποβάλλονται σε ακτινοθεραπεία.